woensdag 20 februari 2013

Review Rocksmith (xbox 360)


Altijd al een geweldig gitarist willen worden? Of wil je als gevorderd gitaarspeler nummers van je favoriete bands onder de knie krijgen? Het kan met Rocksmith. Het is alleen de vraag tot welke hoogte. Om het niveau vast te stellen; ik ben een beginnende gitarist die een paar simpele akkoordjes kent.

De grootste vraag voor mij was; is dit een game of een product dat je echt gitaar leert? Nou, om te beginnen heb je een echte gitaar nodig en niet zo’n plastic ding wat je bij de Guitar Hero serie hebt gekregen. Wat? Je hebt geen elektrische gitaar? Niet getreurd want je kan ook je Bassgitaar erop aansluiten. Wat? Je hebt ook geen Bassgitaar? Waarom heb je dit spel dan gekocht? Breng het terug naar de winkel en koop iets anders.

Je instrument aansluiten gaat zeer makkelijk. Je sluit de meegeleverde “1/4 Jack Russel naar USB kabel” aan en je kunt je zegetocht naar gitaarvirtuoos beginnen. Er wordt gevraagd of je links of rechtshandig bent (in mijn geval links) en welke soort “kop” je gitaar heeft i.v.m. met het tunen. De interface ziet er niet echt spannend uit maar het is heel makkelijk om de menu’s te bedienen. Het bedienen van het menu doe je overigens met je controller. Je start je “Journey”(zonder Steve Perry) met een kleine introductie waar je geleerd wordt om je gitaar te tunen en hoe de game in elkaar zit. Voor de mensen die ooit eens een Rockband of Guitar Hero game gespeeld hebben ziet het niet al te vreemd uit. In het beeld zie je de hals van de gitaar en de bij behoorde snaren en frets (niet de langwerpige zoogdieren). Omdat je een beginner bent komen er langzaam blokjes naar beneden. Het doel is om de juiste snaar op de juiste fret in te houden, als het blokje bij de snaar is dan sla je de snaar aan. Let op: er worden geen plectrums meegeleverd (iets wat ze wel hadden kunnen doen), zorg ervoor dat je zelf een paar op voorraad hebt.
Het liedje waarmee je begint zal Satisfaction van Rolling Stones zijn. Je leert stap voor stap welke akkoorden je moet aanslaan. Voor de gevorderde gitaristen zal dit waarschijnlijk wat sneller gaan. Na de introductie mag je kiezen voor andere nummers.

Het fijne aan Rocksmith is dat het zich daadwerkelijk aan je niveau aanpast. Tijdens een sessie merkte ik dat ik een nummer een beetje onder de knie kreeg. De snelheid en moeilijkheid paste zich meteen aan. Toen ik daarna meteen ten onderging van het snelle wisselwerk, trok het spel weer gas terug zodat ik weer lekker op mijn eigen ritme verder kon spelen. Rocksmith laat je het hele nummer uitspelen, ook al lukt het je voor geen meter. Mocht je een nummer na drie keer spelen nog steeds niet gehaald hebben, dan geeft het spel je de optie om het aantal punten dat je moet behalen, te verlagen. Op deze manier kan iedereen uiteindelijk verder komen in het spel.

Tussen de nummers door krijg je speciale trucjes geleerd die in de nummers kan tegenkomen. Zaken zoals Hammer-Ons en Hammer-Pulloffs, Slides,  Powerchords en Sustain leren je de fijne kneepjes van het gitaarspel. In uitdagende “challenges” leer je jezelf om stap voor stap verder te komen. Ook is het leuk om in het menu je eigen effectenpedaal in elkaar te zetten, op deze manier kun je makkelijk je eigen smaak creëren, of je nu van Rock of Metal houd.  Daarnaast gooit Rocksmith voor de afwisseling leuke Arcadespelletjes in de mix. Zo is er een variant op Tetris waar door je gekleurde blokjes laat vallen door middel van Slides te gebruiken. Of als je liever sportief bent dan kun je Honkbal met je gitaar doen, je hoeft gelukkig niet met je gitaar te slaan, maar de opzet is dat je tijdens het spelen de fret en snaar wordt aangegeven die je moet spelen. Als je het goed doet dan zal je speler de bal in het veld slaan. Een Homerun maken is nog nooit zo leuk geweest.

Over het geheel is Rocksmith een heel leuk product. Het bevat ongeveer 50 nummers van artiesten zoals The Black Keys, Pixies, Stone Temple Pilots en The Cure. De nummers zijn vooral voor beginnelingen fijn om mee te beginnen. De meeste nummers hebben een terugkerend refrein waar je als speler uiteindelijk de te spelen stukken sneller oppikt. Het was leuk geweest om wat metal bands zoals Slayer en Metallica te gebruiken voor de mensen die opzoek zijn naar een echte uitdaging Verder is er de mogelijkheid om nieuwe nummers te downloaden via Xbox Live, al ben je al gauw tien euro kwijt voor 4 nummers.

Is Rocksmith aan te raden aan iedereen? Nou nee. Hoewel ik het leuk vind om als leek trucjes te leren en een beetje mee kan jengelen met een paar van mijn favoriete bands, zie ik het voor de doorgewinterde gitaristen niet als een uitdaging. Personen die het gitaarspelen onder de knie hebben zullen dit soort nummers in hun slaap kunnen spelen en hebben een programma als Rocksmith niet echt nodig. Voor mensen die geen of weinig gitaarkennis hebben is dit een fijne eerste stap naar het grotere werk. Je leert het tunen, het plaatsen van je vingers, welke akkoorden je moet spelen, het leer gedeelte is best uitgebreid. Verwacht echter geen grote wonderen van dit product. Gitaarspelen is nog steeds iets wat veel oefening en talent vergt, daar brengt Rocksmith geen verandering in. Het is wel fijn om te zien dat er een muziekgame is die spelers de optie geeft om met en echt instrument aan de slag te gaan. Het is natuurlijk en stuk ingewikkelder dan een paar knopjes op een plastic gitaar in te drukken, maar uiteindelijk zal Rocksmith je het gevoel geven dat je écht iets hebt geleerd. En dat is een heel fijn gevoel.
 



Video-impressie (Stone Temple Pilots – Vasoline): Dit is het resultaat na 3 dagen met Rocksmith in de weer te zijn geweest (nogmaals, ik heb geen aanleg en had al zeker 2 jaar geen gitaar meer in handen gehad)

zaterdag 2 februari 2013

Zero Dark Thirty review


 
 
 

Het is moeilijk om te schrijven over een film waarover eigenlijk alles al is gezegd. Ja, hij is controversieel. Ja, er zijn intense scenes. Nee, ik weet niet of het allemaal op waarheid is gebaseerd.

De film laat een duidelijk beeld zien van de zoektocht naar Osama Bin Laden, die begint met de introductie van het karakter Maya (Jessica Chastain). Begin 2003 is zij degene die wordt aangewezen om deze zoektocht te leiden. Ze maakt meteen intense martelpraktijken mee. De meeste martelingen worden gedaan door Dan, een goede rol van Jason Clarke. Hij en Maya hebben één van de topmannen achter de WTC aanslagen te pakken en wat ze hem aandoen is geen kattenpis. In verscheidene media werd er geroepen dat de martel scenes gruwelijk moeten zijn. Tuurlijk martelingen zijn nooit fijn, maar ik heb heftigere dingen gezien in afleveringen van 24.

Een periode van 8 jaar wordt getoond om uiteindelijk uit te komen bij de bekende inval die leidde tot Bin Laden’s dood. De weg daarnaar toe wordt verteld in aantal segmenten. Belangrijke gebeurtenissen binnen die 8 jaar worden uitvergroot en aan de kijker vertoond. Het is allemaal wel intens en spannend, maar het verhaal wordt naar mijn mening in iets te hakkelig verteld. Er wordt als kijker veel van je gevraagd en als je niet zo bekend bent met alle namen binnen de Al Qaida, dan is het soms moeilijk te volgen. Vanaf het moment dat de locatie van Bin Laden’s villa bekend wordt, veranderd de film in een meer conventionele thriller, met een goed in beeld gebrachte inval als climax.
 

Film technisch is deze productie prima in orde. Actie scenes worden goed in beeld gebracht en het geluid is zeer goed, het geeft je tenminste het gevoel dat je zelf tussen het geweld aanwezig bent.

De acteerprestaties zijn zeer sterk gedaan. Vooral Jessica Chastain levert hier één van haar beste rollen tot nu toe af. Ze is een taai tante die het haar levenswerk heeft gemaakt om Osama Bin Laden te pakken te krijgen. Daarnaast komen nog een hoop doorgewinterde acteurs voorbij zoals, Mark Strong, James Gandolfini en Joel Edgerton, die van hun kleine bijrolletjes het beste maken.

Zero Dark Thirty is een aanrader voor mensen die geïnteresseerd zijn in een volwassen thriller met een welbekend thema. De controversie is iets te ver gezocht, het is nog altijd aan jezelf of je het hele verhaal gelooft. Zelf vond ik het als filmervaring goed te doen, al merkte ik vooral tijdens de eerste helft van de film dat ik moeite had om in het verhaal te komen. Het is veel droge stof waar je mee te maken krijgt. Het is in ieder geval geen film waar je voor hoge entertainment waarden naar toe gaat. De tweede helft maakt veel goed door de film een strakkere vertelling te geven en dit af te wisselen met sterke actie scenes.

Persoonlijk vond ik Kathryn Bigalows, The Hurt Locker, een stuk aangrijpender. Bij die film was ik constant emotioneel geïnvesteerd in de drie hoofdpersonages. Bij het personage Maya had ik een bepaalde afstandelijkheid. Ik neem aan dat dit ook de bedoeling was. Elke keer als je denkt dat je een andere kant van Maya krijgt te zien, ontploft er weer iets of ze wordt onderbroken door haar collega’s. Uiteindelijk realiseer je dat deze persoon haar hele carrière heeft ingesteld op één doel en nadat dat doel is bereikt voel je de leegte die haar overheerst. Een leegte die niet meer weggenomen kan worden.

 **** uit 5