Bioshock Infinite Review (360)

 

 

 

Is een mooi vormgegeven nieuwe wereld voldoende om onze avonturen in Rapture te laten vergeten?

Columbia

Het antwoord op die vraag is nee. Maar Bioshock infinite laat met een stad in de lucht zien dat een andere setting een zeer frisse wind is. Eigenlijk wel een goede en gewaagde keuze van de makers. Net als in het eerste deel start je bij een vuurtoren. Deze keer ga je niet onderwater, maar de lucht in. Het jaar is 1912.
Bij aankomst kom je al meteen in een kerk terecht en wordt het al snel duidelijk dat je in een wereld bevindt waar religie hoog in het vaandel staat.
De introductie van de vliegende stad Columbia is spectaculair. Het eerste uur van het spel geeft je de ruimte om de sfeer volledig in je op te nemen. Zo doet alles zich rooskleurig aan en dankzij alle kermisattracties en muziek kun je bijna de suikerspinnen en popcorn proeven. Dit is ook meteen één van de sterkste punten van het spel. Al merk je snel dat het meeste van wat je meemaakt “in het script staat”. Zo zullen interacties met andere karakters alleen plaatsvinden als het spel daarvoor de optie geeft. De meeste inwoners van Columbia hebben misschien drie vaste zinnen en staan er een beetje stijfjes bij. Dit had ik wat uitgebreider willen zien.

The False Shepard

Als Booker DeWitt ben je opzoek naar een vrouw. Reden is het afbetalen van een schuld. Verder kom je niet veel meer te weten. Totdat je erachter komt dat er in Columbia een soort sekteleider, genaamd Comstock alias The Prophet, de dienst uitmaakt. Daarnaast merk je dat Columbia niet het vredeliefde oord is wat je in eerste instantie had gedacht. Zo blijkt de ideologie van de inwoners nog vastteklampen aan die van de Amerikaanse burgeroorlog en is slavernij en racisme nog steeds intact. Hier kom je dan ook vroeg in het spel achter als je een executie van interraciaal koppel wilt voorkomen. Door deze actie wordt je meteen aangezien als The False Shepard, de valse herder, de onruststoker. Dit geeft je een excuus om meteen aan de actie deel te nemen. Je wordt beschoten door politieagenten en start er een pad van destructie.

Wapens en Vigors

Het eerste wapens dat je bezit is de Sky-Hook, deze is handig voor handgevechten. Tevens kun je hem gebruiken om je vast te maken aan Sky-lines die door heel Columbia te vinden zijn. Via Sky-lines kun je je op een snelle manier verplaatsen naar andere locaties, een zeer coole manier van transport, die ook nog eens handig is bij de vele gevechten. Vuurwapens zijn er in alle soorten en maten. Van pistolen, machinegeweren, shotguns, bommenwerpers enz. Elk wapen heeft zijn eigen voor en nadelen, maar ik merkte dat ik meestal dezelfde wapens gebruikte. Je kunt tijdens het spel maar twee wapens meenemen, dus je kiest vaak het meest effectieve wapen, in mijn geval het machinegeweer.

Naast de Vuurwapens heb je net als in de voorafgaande delen de mogelijkheid om speciale krachten te gebruiken, Vigors genaamd. In totaal zijn er 8 verschillende Vigors. Al vond ik ze niet erg origineel. Je hebt weer de mogelijkheid om elektriciteit, water, vuur en wind te gebruiken. De twee leukste Vigors zijn “Possession” en “Murder of Crows”. Bij Possession heb je de mogelijkheid om vijanden over te nemen en voor je te laten vechten. Murder of Crows stuurt een meute kraaien op je aanvallers af zodat je zo zonder moeite kan neerknallen. Tijdens het spel heb je de mogelijkheid om je wapens en Vigors te upgraden. Door het grote arsenaal aan wapens moet je keuze maken welke wapens je upgrade, want je krijgt ze niet allemaal tot het maximale. Hetzelfde geld voor de Vigors. Als je net zoals ik een paar favoriete krachten gebruikt, is het upgraden van de andere Vigors niet echt van toepassing.
In het spel vind je regelmatig ook nog verschillende soorten Uitrustingen, die je krachtiger maken.  

Elizabeth

Het algemene doel van het spel is het vinden van een vrouw genaamd Elizabeth. Zij is degene die garant staat voor het afbetalen van je schuld. Hoe en wat zal ik hier niet te ver op ingaan. Wat je weet is dat Elizabeth zit opgesloten in een toren en dat je haar daaruit moet redden.  Nadat je haar gevonden hebt wordt zij voor de rest van het spel je kompaan. Ze is een volledig uitgewerkt karakter en ook het beste onderdeel van het spel. Elizabeth helpt je met het openen van deuren, zoekt met je mee naar geld/ammunitie/Vigors en heeft de mogelijkheid om zogenoemde scheuren (tears, in het spel) te openen. Deze scheuren zijn een kijkje in een alternatief universum. Door het gebruik van deze “tears” kan zij onderdelen die niet aanwezig zijn in de huidige wereld, uit een andere wereld halen. Meestal resulteert dat in ammunitie of muren om achter te schuilen tijdens vuurgevechten. Elizabeth zal je nooit in de weg lopen en heeft zeer regelmatig gesprekken met je. Naast alle andere karakters in het spel is zij wel het meest levendig.

Gameplay

Hoe mooi vormgegeven een spel kan zijn, alles staat en valt bij de gameplay. Hier heb ik enkele kritiekpunten. Het gebruik van de wapens voelt niet altijd lekker. In het Shooter-genre maak ik graag gebruik van de inzoommogelijkheden. Alhoewel aanwezig, het inzomen met de wapens resulteerde meestal in een slechter zicht dan als ik met het gewone vizier schoot, misschien op de Sniper-rifle na gebruikte ik het bijna nooit.
Een ander punt zijn de gevechten, die op grote schaal plaatsvinden. In het begin vond ik ze spannend en sprankelend. Het gebruik van de Sky-Line tijdens een gevecht gaf me een ware adrenaline boost.

 

Naarmate het spel vorderde begonnen deze gevechten mij te irriteren. Je kan na een tijdje precies op twee vingers aftellen wanneer er een gevecht gaat plaatsvinden. Tegen het einde aan zijn er zelfs momenten dat het een ware uitputtingsslag begon te worden, waar ik serieuze overwegingen had om het spel niet meer verder te spelen. Er komt een eindbaas die je het bloed onder de nagels vandaan haalt en heeft ook nog eens het lef om drie keer terug te komen, dat is gewoon overkill. Het gebruik van Vigors maken de gevechten dan weer wat leuker door ze te combineren heb je toch nog wat variatie mee.

Conclusie

Het sterkste punt van dit spel is zoals vele al aangeven, het verhaal. Wat je krijgt voorgeschoteld is geen gemakkelijke kost, maar het geeft wel ruimte tot denken. Iets wat niet vaak voorkomt in een computerspel. Er zijn zelfs veel bioscoopfilms die niet zo diep durven te gaan. Maar ook hier, hoe complex en verbazingwekkend het verhaal ook mag zijn, als je gaat terugdenken, komen zoveel continuïteitproblemen en onlogische plotwendingen naar boven, dat je gaat denken dat ze het juist zo complex hebben gemaakt om hun eigen tekortkomingen te verdoezelen.
Maar over het geheel genomen is Bioshock Infinite een prachtige game. Als je de eerste twee delen goed vond, dan is dit zeker een aanrader. Ik vind het alleen jammer dat het spel op dit moment zo overdreven gehypet wordt. Het is een solide game geworden, die je zeer zeker 10 tot 15 uurtjes plezier kan geven, maar er zitten iets teveel onregelmatigheden in om het een perfecte game te noemen.

Score:
7 uit 10