Zombie Tuinfeest

Vorig weekend een Tuinfeest gehad. Een vriend van me was een jaar getrouwd, nou proficiat, echt waar. Aangezien ik voor het eeuwige vrijgezellenleven heb gekozen had ik onder de A in mijn telefoon een aanhangsel voor de dag gevonden. Ik haalde haar op in mijn krakkende Volkswagen, en ze gaf aan dat ze het super vond dat ik haar nog eens wilde zien en een eer dat ze met me mee mocht naar het feest en blabla….

Natuurlijk was ik weer de één van de laatste die aankwam bij zijn grote nieuwe landhuis. Het stond er vol met auto’s en nergens plaats om mijn eigen auto kwijt te krijgen. Licht geïrriteerd reed ik een paar rondjes. Ik vertikte het om terug te rijden en de auto op die onverlichte parkeerplaats te zetten.  Want ik wist hoe zij was. Een afgelegen donker plekje en ze plakt alweer tegen mijn broek vast, daar had ik die dag niet zo een zin in. Na mijn derde rondje zag ik een wagen van de catering wegrijden. “Dit is mijn kans!” dacht ik. Shit, ik moest wel fileparkerend erin rijden. Dit heb ik ooit eens gedaan, geloof de laatste keer bij… het opgaan van het rijexamen inderdaad. Langs de spiegel van die auto en dan, MERDE, opnieuw. Langs die auto, nu zonder spiegel, draaien, HELEMAAL TERUG JA JA….

Uiteindelijk had ik de auto dan toch maar op de onverlichte parkeerplaats gezet. Mijn date begon zoals ik al had gedacht met mijn klokkenspel te spelen. Het lag op de achterbank en ik was het helemaal vergeten, een vervelend insturment dat ik niet onder de knie krijg. Maar ik kreeg het voormekaar om te zeggen dat we te laat waren en we misschien niet meer binnen mochten komen. Gelukkig kwam ze weer omhoog en zei, “hebben we straks meer tijd om deuntjes te spelen”. Oh mijn God.

Terwijl we het grindpad bewandelde bekeken we het mooie landhuis. Bij de voordeur stond onze gastheer al klaar, samen met zijn lieftallige vrouw. Ze heette ons welkom en vroegen wie ik bij me had. “Eh dit is A…”, en ik liep naar binnen richting de open bar. De tuin was uitermate groot, maar nog steeds het enige wat me interesseerde was deze dag te overleven. Ik vroeg aan mijn vriend wie al die mensen zijn die daar zo droog voor zich uit stonden te staren. Het bleken vooral kennissen te zijn van zijn vrouw, die de dochter is van een mediamagnaat. Hij is eigenlijk net als ik een simpele boerenjongen, die liever in het veld een balletje trapt met zijn vrienden. Er waren nog een paar van ons vriendenclubje aanwezig waar ik me bij toevoegde. Mijn date voor de dag stond met een oude man te kletsen. Aan haar sensuele bewegingen te zien was ik haar kwijt voor de rest van de avond. Gelukkig ook maar. We maakten wat grapjes en praatte over oude jeugdliefdes. Terwijl de rest van het aanwezig volk steeds stijver werd en hun wijntjes en cherry’s naar binnenwerkten.

We zagen aan onze goede vriend hoe hij begon te veranderen. Hij was niet meer dezelfde jongen waar wij 20 jaar geleden tikkertje mee deden. Nee… hij was al ingeburgerd in het leven van de rijken en extravagante uitingen. Ik vroeg zelfs nog aan de rest, “Is dat een soort kunstzinnige uitlating?” terwijl hij bij een deftige dame de arm afrukte. Iemand anders in de groep merkte op dat het inderdaad tijdens de zwarte pest als kunst werd gezien. “Wat een stelletje elites”, dacht ik bij mezelf.  De deftige dame begon te schreeuwen en de rest van het rijke grut deed met ze mee. We stonden met ons biertje in de hand en bekeken het schouwspel.

We hadden het erover hoeveel geld dit wel niet gekost had, om zoiets neer te zetten. “Kijk, het oude dametje wat net van haar arm is ontdaan, is begonnen met het eten van de poedel des huizes.” Grandioos topvermaak. De echtgenote van onze goede vriend kwam helemaal onder het bloed naar ons toe rennen; “Jongens help me, het is uit de hand gelopen.” Geweldig optreden! gaven wij klappend aan, terwijl zij ons pissig aankeek, werd ze door mijn date van die dag in de nek gebeten. Ook wij werden onder het bloed gesprayd, en we lachte naar mekaar terwijl we proosten. 

En zo ging het nog wel even door. Tegen het einde aan vond ik het een beetje te ver gaan, maar ja dat krijg je met zo'n exclusief volk, ze willen alles perfect doen, alles voor de kunst. Het spektakel bleef in zijn volle glorie doorvloeien, zelfs mijn vrienden gingen meedoen. Ik had er niet zo een zin in, aangezien ik een meer introvert persoon ben, keek ik liever vanaf een afstand.

Na mijn twintigste pilsje vond ik het wel goed geweest, ik liep door de bloedpool om mijn vriend te zoeken en hem te bedanken. Hij was bezig zich uit te laten op zijn schoonmoeder, ik klopte hem op de schouder en bedankte hem voor de fijne avond. Hij keek me verwilderd aan. Zo geweldig dat hij in zijn rol bleef.

Terwijl ik naar mijn auto liep bedacht ik me of het wel goed was om te gaan rijden. Ik had eigenlijk te veel gedronken. Ik was net op de parkeerplaats aangekomen, sprong mijn date me in de nek. “Ach ja” dacht ik, ben toch zat, waarom niet. Ze ging zo hard te keer, ik wist niet dat ze zo'n bijtertje was.

Vandaag werd ik met een flinke kater wakker. Ik had hem blijkbaar gister van de straat geplukt en voor de helft opgegeten. Ik maakte een kop koffie maar die kon me niet bekoren. Uiteindelijk heb ik de telefoon gepakt om een pizza te bestellen.  De man aan de andere kant van de lijn vroeg; “wat voor een pizza mag het zijn?”
Ik gaf aan dat alleen de pizzabezorger voldoende is…

Denk toch dat ik maar even de huisarts bel…

Film review: House of the Devil

House of the Devil (2009)

Geregisseerd door Ti West

Met: Tom Noonan, Mary Woronov, Dee Wallace en Jocelin Donahue.

 

 

Wat maakt een horrorfilm eng?
Zijn het bloed en ingewanden? Een misvormde slechterik die achter maagden aanzit? Of zijn het de dingen die je niet ziet die een film eng maken?

In het gouden tijdperk van de film ca. jaren 40/50 leunde horror vooral veel op suspense. Zeker, daarvoor was er al Dracula en Frankenstein, echter resulteerde deze producties meer in melodrama’s met monsters in de hoofdrol. De meest voor de handliggende persoon die suspense het genre eigen maakte was Alfred Hitchcock, met recht de “Master of Suspense”.

Hitchcock had de unieke gaven om actie en geweld tot een minimum te houden en zijn publiek het “idee” van dreiging te laten voelen. Bekende voorbeelden hiervan zijn Rope en Rear Window. De kijker weet dat er iets aan de hand en tegen het einde wordt je verrast met een onverwachte ontknoping. Met weinig of helemaal geen geweld zorgde deze films ervoor dat je door het geen wat niet ziet, meer angst kreeg, dan als er een moordenaar met een bijl zou rondrennen.

House of the Devil tapt ongeveer uit hetzelfde vaatje. De film voelt aan als een verloren klassieker van begin jaren 80. De kleding, haarstijl, de filmfilter en (met dikke knipoog) de walkman.

Het verhaal begint bij Samantha -gespeeld door Jocelin Donahue- die op het punt staat haar eerste huisje te kopen. Het klikt meteen met de vrouwelijke makelaar(Dee Wallace) en ze krijgt een week de tijd om 400 dollar op te hoesten om de eerste maand te bekostigen. Samantha gaat akkoord en al gauw zien we haar op zoek gaan naar een bijbaantje, want wat blijkt, ze heeft maar 88 dollar op haar rekening. Toevallig hangt er bij haar schoolcampus een advertentie voor een babysitter. Na enkele wazige telefoongesprekken met een mysterieuze meneer wordt ze diezelfde avond gevraagd om te babysitten. Op afraden van haar beste vriendin Megan (Greta Gerwig), gaat ze toch samen met haar (want zij heeft een auto) naar het vrijstaande huis van de familie Ulman. 

 

 

Hier wordt ze begroet door meneer Ulman. Deze wordt met perfecte mystiek gespeeld door Tom Noonan, die bekend werd als onder andere de seriemoordenaar Francis Dollarhyde in de allereerste Hannibal Lekter film, Manhunter (1986). Hij laat Samantha meteen weten dat hij  geen kinderen heeft. Echter is er wel zijn oude moeder die niet van haar kamer afkomt. Hij en zijn vrouw (Cultkonigin, Mary Wonorov) gaan een avondje weg. Het enige dat Samantha dient te doen is beneden zitten en ze hoeft zich eigenlijk geen zorgen te maken om de oude vrouw.

Na enig tegenstribbelen bied de gulle bewoner haar 400 dollar voor de avond. Wat natuurlijk zeer goed uitkomt in dit scenario. Hij geeft wel aan dat hij niet twee personen kan betalen en vraagt dat Megan vriendelijk het huis wil verlaten.

Wat volgt is zijn lange scenes waar Samantha door het huis wandelt en de omgeving verkent. Vooral in hoe deze situatie zich ontwikkelt, wil ik de regisseur Ti West een groot compliment geven. Er is een constante dreiging dat er iets gaat gebeuren en hij weet dit zolang mogelijk geheim te houden. De uiteindelijke conclusie zal niet bij iedereen in de smaak vallen, maar het is een passend einde.

 

 

De film zal uiteindelijk niet iedereen aanspreken, vooral omdat er vrij weinig gebeurt. Maar net zoals Hitchcock het vroeger voor ogen had, het is wat je niet ziet dat een film beklemmend maakt. Het kraken van de trap, een rinkelende telefoon, de deurbel. Allemaal elementen om je echt de stuipen op het lijf te jagen. Verder is het fijn om een fris gezicht te zien in de vorm van Jocelin Donahue. Ze heeft de kwaliteiten die Jamie Lee Curtis had tijdens haar horroravonturen in Halloween en Terrortrain.

Voordat ik deze film had gezien, had ik van Ti West’s debuut bekeken, The Roost uit 2005. Die film kon mij niet bekoren en zette dan ook de lat laag voor deze productie. Daardoor ben ik des te gelukkiger dat meneer West in vier jaar tijd stukken beter is geworden in het creëren van een fijne suspensefilm. Tevens ben ik van mening dat hij binnen een jaar of tien een favoriet cultregisseur kan worden.    

**** uit 5

De Verdrongen Angst

De Verdrongen Angst

 

Hij gaf me koude rillingen over mijn rug. Het punt dat ik bij hem aankwam zei al meer dan genoeg. Hij lachte en keek me indringend aan. Met zijn rooddoorlopen ogen kon hij iedereen een immense angst bezorgen. Met een diepe stem sprak hij:

‘Wees niet bang, ik zal je begeleiden en laten zien dat het hier niet zo erg is. Dit is mijn heiligdom en iedereen die hier aankomt zal op dezelfde manier worden behandeld.’ Met een korte wuif nodigde hij me uit om hem te volgen. Ik kwam terecht in een wereld die nieuw voor me was, allemaal mensen die je het gevoel gaven dat je ze ooit eens eerder had

gezien. Het was niet zozeer een gevoel van dejavu, maar toch. Iedereen had een doelloze grijns op het gezicht alsof ze iets te verbergen hadden. Mijn vraag was dan ook aan een van hen, wat is er zo grappig? Er kwamen een aantal mompelende woorden naar buiten, geen van allen met een directe logica of betekenis. De grote man die ik volgde legde de hand op

mijn schouder, ‘let maar niet op hun, jij bent anders, jij bent puur, ongepolijst zelfs. Kom we gaan verder.’ Hij opende de een deur die onze weg versperde. Een licht, zo helder als kristal, verdoezelde voor een klein moment mijn waarnemingsvermogen.

 ‘Welkom in mijn tuin’, sprak hij met volle trots. Van deze trots was niets gelogen, de Tuin van Eden was er niets bij. Heldere fuchsia’s, zonnebloemen, tulpen en nog tientallen andere soorten sierde deze tuin. Hij wees naar het noordoosten, daar moesten we heen, achter de waterval. Onderaan de waterval zwommen drie dames naakt en sierlijk rond. Ze namen kennis van mijn aanwezigheid en zwommen naar de rand. Terwijl ze uit het water stapte gleed het water van hun perfecte lichamen naar beneden als duizenden goudklompjes. De oudste van het stel begon mijn gezicht te strelen met haar fluweel zachte hand. De andere twee lagen aan de grond en knuffelde mijn benen. Terwijl hun handen steeds hoger naar mijn taille gingen en de oudste mijn gezicht vastpakte om me te kussen gaf mijn mannelijke begeleider een bulderende schreeuw. De dames schrokken en rende met hun armen over hun geslachtsdelen de tuin in. Altijd hetzelfde , mompelde hij.

Stijf van…Stijf van schrik wendde ik mijn aandacht weer naar hem. Hij nam het pad dat achter de waterval liep en verplaatste de grote steen die voor de ingang van de grot lag. Met een gemoedelijk gebaar liet hij me weten hem hierin te volgen. De grot was koud en druiperig, de druppels die van de stalactieten afgleden hoorde je in een echo weerklinken.

De wanden waren alles behalve glad. Op elke centimeter was er wel een naam ingegraveerd. ‘Ze zijn je voor geweest, je mag straks ook je naam erbij zetten als je besluit om te blijven.’ Ook al leek hij een bruut, het rustgevende gevoel wat hij me gaf deed me goed. We kwamen uit bij nog een ingang, dit keer een stalen deur met daarnaast een numeriek kastje. Hij

toetste drie keer het zelfde getal in en de deur ging met veel lawaai open. Het was een lege ronde ruimte met in het midden alleen een stoel, hij gebaarde me om er op te gaan zitten. Als een goede volger nam ik plaats. Meteen kwamen er twee slangen uit de stoel die strak om mijn benen en middel heen gingen. Ik kon geen kant meer op. Hij kwam aanrijden

met een karretje vol instrumenten, en niet die wat je bij een concert mag verwachten! Ik probeerde me met alle macht los te trekken, maar het mocht niet baten, ik zat gevangen. Hij lachte hatelijk terwijl hij met zijn wijsvinger tegen een dikke spuit aan tikte. Hij kwam dichter bij en toen de spuit mijn gezicht bereikte ging ik buiten westen.

Ik werd wakker terwijl hij me zachtjes in het gezicht sloeg. Hij keek me vriendelijk aan. ‘Zo erg was het toch niet?’ Ik voelde mijn gezicht trekken en voelde een vreselijke pijn. ‘Het is allemaal goed afgelopen, dus je mag weer gaan, als je wilt mag je op je weg naar buiten je naam op de muur zetten.’ Dat deed ik dan ook maar naast die van Rick en Robert.

‘De muur weerspiegeld je moedigheid die je vandaag hebt getoond, het is je eigen angst overwonnen.’

Op mijn weg terug waren de drie dames aangekleed, ze lachte en wenste me sterkte toe. Weer bij de eerste deur aangekomen lachte ik grijnzend naar een nieuwe persoon die door de Man naar binnen werd gehaald.

“Ik was zestien toen mijn verstandskiezen werden getrokken”

De Lekkere Trek

Dit verhaal heb ik nog nooit iemand verteld. Vooral dankzij de vreemde aard ervan, was ik bang dat mensen me uit zouden maken voor gek. Maar ik kan het niet meer geheim houden. Het verhaal moet verteld worden. Wees bij deze gewaarschuwd, het is geen prettige ervaring. Daar gaan we dan.

Het was een stormachtige winteravond begin januari. Ik speelde een partijtje schaken met mijn compagnon Jonathan McCready. Hij was van Ierse komaf. Zijn lange manen zorgde ervoor dat zijn zicht beperkt was, en dankzij dat euvel kon ik hem schaakmat zetten met mijn linker toren. ‘Verdomme’, mompelde hij in zichzelf. Ik vroeg of hij nog een potje wilde spelen, echter wuifde hij met zijn hand en beweerde dat hij moe was en naar bed wilde gaan. Een slechte verliezer. Morgen is het zaterdag, dus geen reden om zo vroeg al naar bed te gaan. Maar hij bleef consequent. Ik gaf aan dat ik nog een uurtje ging lezen. Ik was al op bladzijde 676 van De Graaf van Monte Cristo, een flinke prestatie.  Jonathan verkaste naar zijn slaapkamer op de bovenverdieping van de hut, waar hij onder zijn deken kroop en de olielamp uitblies.

Minuten werden uren, mijn vers gezette thee was nu ijsthee. Ik zat helemaal in de wereld van Edmond Dantes. Een harde bons op de deur sleurde me uit het verhaal en ik trilde van kop tot teen. Wie kan er op dit tijdstip nog voor de deur staan? Ik keek naar de grote klok die tegen de muur stond in de eetkamer, deze gaf twee uur s’nachts aan. Voorzichtig liep ik naar de deur en luisterde met mijn rechter oor of ik iets kon horen. Net op het moment dat mijn oor tegen de deur rustte, werd er weer gebonkt. Van de schrik deinsde ik een paar meter terug. ‘Wie is daar?’ Vroeg ik angstig. Een antwoord bleef uit. Aan de andere kant was ik wel weer benieuwd waarom iemand hier zou zijn. Deze hut is de enige binnen vijf kilometer, en alleen andere gedreven schattenjagers zullen deze weg passeren. Rustig liep ik weer naar de deur en opende deze met het slot nog eraan vast.

Door de kier zag ik een tengere man staan met een lange bruine jas. Zijn mond vol rotte tanden ging langzaam open. ‘Richard Dupont?’ Sprak hij met een krakerige stem. Ik gaf aan inderdaad die persoon te zijn. Hij gaf me door de kier een brief gesloten met rode wax. ‘Het is mijn taak u dit bericht te geven, ik zal nu weer verdwijnen, probeer me niet te volgen.’ Voordat ik nog een tegen reactie kon geven draaide hij zich om en liep weg. Ik opende de deur, maar ik kon de man nergens meer bekennen. Ik sloot de deur en ging ervoor zitten, met de brief in mijn hand.

Jonathan was door de klap van de dichtslaande deur wakker geworden en kwam in zijn pyjama naar beneden gelopen. Gapend vroeg hij wat er in godsnaam aan de was. Ik liet hem de brief zien. Hij vroeg mij of het wapenschild dat gebruikt was om de brief te sluiten, mij bekend voorkwam. Maar ik had nog nooit in mijn leven dat kasteel gezien. Om van de schrik bij te komen, besloot ik opnieuw een kop thee te zetten voor ons beide.

De brief lag op de eikentafel van de woonkamer, klaar om open gemaakt te worden. Jonathan fluisterde, ‘waar wacht je nog op?’ Het is niet het wachten, een brief van deze aard kan je leven veranderen. Weet ik wel zeker dat ik zo iets machtigs moet openen? We hebben in het verleden gezien, geheimen kunnen een mens gek maken. Als twee ongeduldige gasten stonden we daar om de brief. Uiteindelijk pakte Jonathan de brief en maakte hem open en begon stilletjes te lezen. Nadat hij klaar was met de brief legde hij hem weer terug op de tafel. Hij keek me beangstigend aan en sprak met angst in zijn stem, ‘het is inderdaad groots Richard, dat wat in die brief staan is wereldschokkend, je bent gewaarschuwd.’

Hij lag open en bloot op de tafel, ik moest hem lezen, het is voorbestemd. Ik nam de brief in mij linkerhand en begon voorzichtig te lezen… Jonathan had gelijk! Dit is bijna niet te bevatten...

2 Big Mac’s voor de prijs van 1! De brief had een duivelse trek in mijn hoofd gezet. Toen keek ik weer naar de grote klok, het was nu half 3, en de Drive In was al anderhalf u gesloten. Ik keek Jonathan aan met hongerige ogen, en hij wist wat hij had losgelaten op deze wereld en op mij. Nu was er een hongergevoel gewekt dat moest worden gestild.

Ik herinner nog steeds het bloedspoor in de sneeuw, Jonathan was nog een eind gekomen. Hij gaf de naam Fastfood eer aan. Maar uiteindelijk ontkom je niet aan lekkere honger.

I’m lovin It.

Favoriete albums van 2012

In alfabetische volgorde.

Mijn favoriete albums van 2012:

Alabama Shakes - Boys & Girls
Anathema - Weather Systems
Baroness - Yellow and Green
Bruno Mars - Unorthodox Jukebox
Deftones - Koi no yokan
Django Django - Self Titled
Dinosaur Jr. - I Bet on Sky
Gojira - L'enfant Sauvage
High On Fire - De Vermis Mysteriis
Jack White - Blunderbuss
Jake Bugg – Self Titled
Japandroids - Celebration Rock
JEFF the Brotherhood - Hypnotic Nights
Killing Joke - MMXII
Mumford and Sons - Babel
Rufus Wainwright - Out Of The Game
Rush - Clockwork Angels
Turbonegro - Sexual Harassment
Stone Sour - House of Gold & Bones - Part 1
Tame Impala-Lonerism
The Darkness  - Hot Cakes
The Gaslight Anthem - Handwritten
The Sword - Apocryphon
The XX - Coexist
Torche - Harmonicraft
Yukon Blonde - Tiger Talk

Meest vreselijke album:
Swans - The Seer

De tijd zal het leren

Ik ben de meester van de tijd. Een luxe gegeven door mijn ouders, de scheppers van het licht. Tijd laat mij in controle zijn, het is mijn gids. Daar waar ik ga zal de tijd mijn kompaan zijn. Wij hebben mensen zien sterven om na 100 jaar herboren te worden. Zelfs toen de profeten al de aarde verdoemde, waren wij daar. Kijkend op een afstand nam ik de tijd om het allemaal in me op te nemen. We wilden ze zo graag gelijk geven, de profeten. Ze werden geëerd en gevolgd door zoveel fanatiekelingen. Maar we konden het niet laten. De tijd zou het leren en hun ongelijk geven. Waar zijn ze nu? Wat heeft de tijd met hun gedaan? Het heeft ze laten verwateren, verdwenen als een vage herinnering, een boek dat je misschien hebt gelezen. De tijd haalt alles in. Stel je belangrijke zaken steeds maar uit, dan zal de tijd je inhalen. Het confronteert je met je eigen tekortkomingen. Voor sommige zal het te accepteren zijn, voor anderen zal de waarheid die de tijd met zich meebrengt een ultimatum zijn. Keuzes maken als de tijd eenmaal is gekomen, zal meestal te laat zijn.

Zij is de meesteres van de liefde. Ze zorgt ervoor dat mensen van elkaar gaan houden en de voorplanting intact blijft. Een zware taak rust op haar. Er zijn tegenpolen die de liefde onmogelijk maakt, maar het moet zo zijn. Het is haar draaglast om twee mensen bij elkaar te brengen. De balans in het zoeken van het juiste koppel is cruciaal. Het kunnen niet zomaar twee personen zijn. Nee, het moet de perfecte match zijn. Haar werk komt vaak niet ten goede. Dit is het geval van scheidingen, crime de passionele en ontevredenheid. Echter de vele klikkende relaties brengen een nieuwe generatie voort om deze wereld in toom te houden. Liefde is een product van Tijd. Tijd nemen voor elkaar en laat de Liefde je door de Tijd leiden. Samengesmolten zijn zij een perfect paar die de symmetrie van ons bestaan laat bloeien en nooit laat verdwijnen. 

Hij is de meester van het Licht. Hij draagt zorg voor de geboorte. Geboorte geleid door de Liefde. Hij begeleid je in je levenspad, staat naast je en geeft je raad. Deze raad kun je volgen om op het correcte pad te blijven die de Tijd voor je heeft uitgestippeld. Een mooi vooruitzicht dat in theorie makkelijk te bereiken is. Het probleem is dat Hij ook de meester van het Duister is. Hij kent al je zware paden en zal het je niet makkelijk maken. Begrijp hem niet verkeerd, Hij begeleid je in de keuze die je maakt. Goed of Slecht, Hij laat jezelf kiezen en versterkt de emotie die je zelf het meeste voelt. Hoe het pad op het einde van de rit eruit ziet, Hij blijft respect voor je behouden, omdat je je eigen keuzes hebt gemaakt en verantwoordelijkheid voor hebt genomen.

Na gestorven te zijn zal Hij je afleveren aan mij. Ik maak de Tijd in het Hiernamaals te accepteren en laat je in 100 jaren de veranderingen zien van deze planeet. Zodra je dit accepteert dan is Zij er om je opnieuw Liefde te geven en zal Hij terugkomen om je weer op je pad te zetten om zo te leren of er verbetering is te vinden in het Leven. Een nieuwe kans in de strijd tussen Licht en Duisternis.