Een ander beeld

Geschreven tijdens het beluisteren van het album: Seance, van The Church

‘Koffie?’ vroeg Marie Dumolin aan haar vrouwelijke gast.
‘Graag.’
Marie zette twee kopjes op tafel en schonk de koffie in.
‘Suiker en melk?’
‘Nee, ik houd het bij zwart.’
‘Zoals u wilt.’
‘Ik hoop niet dat ik ongelegen kom.’ zei de vrouw terwijl ze keek naar een geopend fotoalbum, dat op de tafel lag.
‘Wat is ongelegen?’ zei Marie, ‘dit soort zaken komen nooit gelegen.’
‘Daar hebt u gelijk in.’ De vrouw zag naast het fotoalbum enkele losse polaroids liggen. ‘Uw kinderen?’ vroeg ze voorzichtig.
Marie verspreide de foto’s over de tafel, zodat haar gast kon zien wat de bedoeling was.
‘Toen mijn man en ik trouwden, hebben we een polaroidcamera cadeau gekregen. Na al die jaren is het nog steeds de enige camera die we gebruiken. We zijn niet zo een fan van dat hele digitale gedoe.’
Er verscheen een glimlach op het gelaat van de vrouw.
‘Het heeft in ieder geval zijn charme.’
Marie was blij met het compliment.
‘Eens in de zoveel tijd neem ik de foto’s uit de albums en plak ik ze opnieuw in. Nu de kinderen uit huis zijn, heb ik daar weer wat meer tijd voor.’ Ze had de foto’s chronologische geordend; van de geboorte van haar twee zonen, tot nu. ‘Deze heb ik vorige week nog genomen op de campus van de jongste.’
‘Prachtig.’ liet de vrouw weten.
‘Een moment.’ zei Marie opgewonden en liep naar het tv-kastje. Uit de onderste la haalde ze de camera tevoorschijn. ‘Hier, ik zal een foto van u maken, alles ziet er beter uit op polaroid.’
Haar gast wenkte verlegen van, nee. Maar Marie bleef aandringen.
‘Ik ben niet zo fotogeniek.’ zei de vrouw terughoudend.
‘Maakt toch niet uit, gewoon voor de lol.’
De vrouw zette haar beste glimlach op en Marie klikte. Een foto kwam uit het apparaat rollen en Marie nam hem in haar handen. Ze wapperde er enkele seconden mee en ging naast de vrouw zitten.
‘Ziet u, nog niet eens zo slecht.’
‘U hebt gelijk, misschien een rimpeltje hier en daar maar dit beeld bevalt me wel.’
Marie legde de foto naast de kop koffie.
‘Als u het niet erg vind wil ik graag ter zake komen, mevrouw Dumolin. Ik heb helaas een druk werkschema.’
Marie slaakte een diepe zucht, ze had er alle begrip voor. Ze was nu eenmaal graag enthousiast en hield niet van formele zaken.
‘Niet om het een of ander, maar ik had eerlijk gezegd een totaal ander persoon verwacht.’
‘Dat hebben de meeste mensen.’ zei de vrouw, terwijl ze naar de juiste papieren zocht. ‘Ze verwachten meestal dat dit werk door een man wordt gedaan, maar uit ervaring is gebleken dat een vrouwelijk iemand beter wordt geaccepteerd.’
‘Ik vind het in ieder geval prettig.’ liet Marie weten.
‘Dat is fijn om te horen.’ De vrouw schoof een map richting Marie.
‘Is het niet beter dat ik wacht totdat mijn man thuis komt?’
De vrouw schudde haar hoofd.
‘Zo werkt het helaas niet, Marie.’
Met duidelijke tegenzin opende Marie de map. De vrouw wees met haar pen naar een aantal regels.’
‘Graag een handtekening hier. En hier. En nog één hier beneden.’
Na haar laatste krabbel barstte Marie in huilen uit. Ze sloot de map en zonder te kijken schoof ze deze snel terug naar de vrouw.
‘Goed, Marie, dat hebben we dat tenminste achter de rug.’ Ze stond op en stak haar hand uit. Aarzelend ging Marie naast haar staan en schudde haar de hand. Het was de fijnste handdruk die ze ooit in haar leven had gevoeld.

‘Schat, ik ben thuis.’ riep Eugene Dumolin terwijl hij via de garage de keuken binnenliep. Er kwam echter geen reactie. Dat is vreemd, dacht hij bij zichzelf, normaal is ze toch met het eten bezig. Hij liep de huiskamer naar binnen en zag zijn vrouw op de bank liggen. Ze had een vredige blik op haar gezicht. Voorzichtig liep Eugene naar haar toe en fluisterde zachtjes haar naam: ‘Marie, wakker worden, ik ben thuis, lieverd.’
Er kwam echter geen reactie. Hij pakte haar hand vast, deze voelde koude aan. Een ijzige rilling ging over Eugene’s rug. In een paniekreactie pakte hij zijn vrouw bij haar schouders en schudde voorzichtig met haar lichaam.
‘Schat, wordt alsjeblieft wakker!’
Maar het mocht niet baten, haar ogen bleven gesloten. Met tranen in zijn ogen drukte hij zijn hoofd tegen haar lichaam.
‘Doe me dit niet aan,’ sprak hij zachtjes.
Enkele minuten bleef hij ontroostbaar naast zijn vrouw zitten, totdat hij besloot om een ambulance te bellen. Voordat hij de telefoon erbij nam, zag hij op de tafel twee lege koffiekopjes staan met daarnaast een fotoalbum en aantal losse polaroids. Van al deze foto’s lag er één apart. Met een trillende hand pakte hij de foto vast. Op het eerste ogenblik wist hij niet waar hij naar keek, maar toen hij een paar keer mijn zijn ogen knipperde en zijn tranen wegveegde, werd het hem duidelijk. Zijn adem stokte…