Vorig weekend een Tuinfeest gehad. Een vriend van me
was een jaar getrouwd, nou proficiat, echt waar. Aangezien ik voor het eeuwige
vrijgezellenleven heb gekozen had ik onder de A in mijn telefoon een
aanhangsel voor de dag gevonden. Ik haalde haar op in mijn krakkende
Volkswagen, en ze gaf aan dat ze het super vond dat ik haar nog eens wilde
zien en een eer dat ze met me mee mocht naar het feest en blabla….
Natuurlijk was ik weer de één van de laatste die
aankwam bij zijn grote nieuwe landhuis. Het stond er vol met auto’s en nergens plaats om mijn eigen auto kwijt te krijgen. Licht geïrriteerd reed ik
een paar rondjes. Ik vertikte het om terug te rijden en de auto op die
onverlichte parkeerplaats te zetten.
Want ik wist hoe zij was. Een afgelegen donker plekje en ze plakt alweer
tegen mijn broek vast, daar had ik die dag niet zo een zin in. Na mijn derde
rondje zag ik een wagen van de catering wegrijden. “Dit is mijn kans!” dacht
ik. Shit, ik moest wel fileparkerend erin rijden. Dit heb ik ooit eens gedaan,
geloof de laatste keer bij… het opgaan van het rijexamen inderdaad. Langs de
spiegel van die auto en dan, MERDE, opnieuw. Langs die auto, nu zonder spiegel,
draaien, HELEMAAL TERUG JA JA….
Uiteindelijk had ik de auto dan toch maar op de
onverlichte parkeerplaats gezet. Mijn date begon zoals ik al had gedacht met
mijn klokkenspel te spelen. Het lag op de achterbank en ik was het helemaal vergeten, een vervelend insturment dat ik niet onder de knie krijg. Maar ik kreeg het voormekaar om te zeggen dat we
te laat waren en we misschien niet meer binnen mochten komen. Gelukkig kwam ze
weer omhoog en zei, “hebben we straks meer tijd om deuntjes te spelen”. Oh mijn God.
Terwijl we het grindpad bewandelde bekeken we het
mooie landhuis. Bij de voordeur stond onze gastheer al klaar, samen met zijn
lieftallige vrouw. Ze heette ons welkom en vroegen wie ik bij me had. “Eh dit
is A…”, en ik liep naar binnen richting de open bar. De tuin was uitermate
groot, maar nog steeds het enige wat me interesseerde was deze dag te overleven. Ik vroeg aan mijn vriend wie al die mensen zijn die daar zo droog voor zich uit stonden te staren. Het bleken vooral kennissen te zijn van zijn vrouw,
die de dochter is van een mediamagnaat. Hij is eigenlijk net als ik een simpele
boerenjongen, die liever in het veld een balletje trapt met zijn vrienden. Er
waren nog een paar van ons vriendenclubje aanwezig waar ik me bij toevoegde.
Mijn date voor de dag stond met een oude man te kletsen. Aan
haar sensuele bewegingen te zien was ik haar kwijt voor de rest van de avond.
Gelukkig ook maar. We maakten wat grapjes en praatte over oude jeugdliefdes.
Terwijl de rest van het aanwezig volk steeds stijver werd en hun wijntjes en
cherry’s naar binnenwerkten.
We zagen aan onze goede vriend hoe hij begon te
veranderen. Hij was niet meer dezelfde jongen waar wij 20 jaar geleden
tikkertje mee deden. Nee… hij was al ingeburgerd in het leven van de rijken en
extravagante uitingen. Ik vroeg zelfs nog aan de rest, “Is dat een soort
kunstzinnige uitlating?” terwijl hij bij een deftige dame de arm afrukte.
Iemand anders in de groep merkte op dat het inderdaad tijdens de zwarte pest als kunst werd gezien. “Wat een
stelletje elites”, dacht ik bij mezelf.
De deftige dame begon te schreeuwen
en de rest van het rijke grut deed met ze mee. We stonden met ons biertje in
de hand en bekeken het schouwspel.
We hadden het erover hoeveel geld dit wel niet gekost
had, om zoiets neer te zetten. “Kijk, het oude dametje wat net van haar arm is
ontdaan, is begonnen met het eten van de poedel des huizes.” Grandioos topvermaak. De echtgenote van onze goede vriend kwam helemaal onder het bloed naar
ons toe rennen; “Jongens help me, het is uit de hand gelopen.” Geweldig optreden! gaven wij klappend
aan, terwijl zij ons pissig aankeek, werd ze door mijn date van die dag in de
nek gebeten. Ook wij werden onder het bloed gesprayd, en we lachte naar mekaar
terwijl we proosten.
En zo ging het nog wel even door. Tegen het einde
aan vond ik het een beetje te ver gaan, maar ja dat krijg je met zo'n
exclusief volk, ze willen alles perfect doen, alles voor de kunst. Het
spektakel bleef in zijn volle glorie doorvloeien, zelfs mijn vrienden gingen meedoen. Ik had er niet zo een zin in, aangezien ik een meer introvert
persoon ben, keek ik liever vanaf een afstand.
Na mijn twintigste pilsje vond ik het wel goed
geweest, ik liep door de bloedpool om mijn vriend te zoeken en hem te bedanken.
Hij was bezig zich uit te laten op zijn schoonmoeder, ik klopte hem op de
schouder en bedankte hem voor de fijne avond. Hij keek me verwilderd aan. Zo
geweldig dat hij in zijn rol bleef.
Terwijl ik naar mijn auto liep bedacht ik me of het wel goed was om te gaan rijden. Ik had eigenlijk te veel
gedronken. Ik was net op de parkeerplaats aangekomen, sprong mijn date me in de
nek. “Ach ja” dacht ik, ben toch zat, waarom niet. Ze ging zo hard te keer, ik
wist niet dat ze zo'n bijtertje was.
Vandaag werd ik met een flinke kater wakker. Ik had
hem blijkbaar gister van de straat geplukt en voor de helft opgegeten. Ik maakte een kop koffie maar die kon me
niet bekoren. Uiteindelijk heb ik de telefoon gepakt om een pizza te
bestellen. De man aan de andere kant van
de lijn vroeg; “wat voor een pizza mag het zijn?”
Ik gaf aan dat alleen de pizzabezorger voldoende is…
Ik gaf aan dat alleen de pizzabezorger voldoende is…
Denk toch dat ik maar even de huisarts bel…