Film review: House of the Devil

House of the Devil (2009)

Geregisseerd door Ti West

Met: Tom Noonan, Mary Woronov, Dee Wallace en Jocelin Donahue.

 

 

Wat maakt een horrorfilm eng?
Zijn het bloed en ingewanden? Een misvormde slechterik die achter maagden aanzit? Of zijn het de dingen die je niet ziet die een film eng maken?

In het gouden tijdperk van de film ca. jaren 40/50 leunde horror vooral veel op suspense. Zeker, daarvoor was er al Dracula en Frankenstein, echter resulteerde deze producties meer in melodrama’s met monsters in de hoofdrol. De meest voor de handliggende persoon die suspense het genre eigen maakte was Alfred Hitchcock, met recht de “Master of Suspense”.

Hitchcock had de unieke gaven om actie en geweld tot een minimum te houden en zijn publiek het “idee” van dreiging te laten voelen. Bekende voorbeelden hiervan zijn Rope en Rear Window. De kijker weet dat er iets aan de hand en tegen het einde wordt je verrast met een onverwachte ontknoping. Met weinig of helemaal geen geweld zorgde deze films ervoor dat je door het geen wat niet ziet, meer angst kreeg, dan als er een moordenaar met een bijl zou rondrennen.

House of the Devil tapt ongeveer uit hetzelfde vaatje. De film voelt aan als een verloren klassieker van begin jaren 80. De kleding, haarstijl, de filmfilter en (met dikke knipoog) de walkman.

Het verhaal begint bij Samantha -gespeeld door Jocelin Donahue- die op het punt staat haar eerste huisje te kopen. Het klikt meteen met de vrouwelijke makelaar(Dee Wallace) en ze krijgt een week de tijd om 400 dollar op te hoesten om de eerste maand te bekostigen. Samantha gaat akkoord en al gauw zien we haar op zoek gaan naar een bijbaantje, want wat blijkt, ze heeft maar 88 dollar op haar rekening. Toevallig hangt er bij haar schoolcampus een advertentie voor een babysitter. Na enkele wazige telefoongesprekken met een mysterieuze meneer wordt ze diezelfde avond gevraagd om te babysitten. Op afraden van haar beste vriendin Megan (Greta Gerwig), gaat ze toch samen met haar (want zij heeft een auto) naar het vrijstaande huis van de familie Ulman. 

 

 

Hier wordt ze begroet door meneer Ulman. Deze wordt met perfecte mystiek gespeeld door Tom Noonan, die bekend werd als onder andere de seriemoordenaar Francis Dollarhyde in de allereerste Hannibal Lekter film, Manhunter (1986). Hij laat Samantha meteen weten dat hij  geen kinderen heeft. Echter is er wel zijn oude moeder die niet van haar kamer afkomt. Hij en zijn vrouw (Cultkonigin, Mary Wonorov) gaan een avondje weg. Het enige dat Samantha dient te doen is beneden zitten en ze hoeft zich eigenlijk geen zorgen te maken om de oude vrouw.

Na enig tegenstribbelen bied de gulle bewoner haar 400 dollar voor de avond. Wat natuurlijk zeer goed uitkomt in dit scenario. Hij geeft wel aan dat hij niet twee personen kan betalen en vraagt dat Megan vriendelijk het huis wil verlaten.

Wat volgt is zijn lange scenes waar Samantha door het huis wandelt en de omgeving verkent. Vooral in hoe deze situatie zich ontwikkelt, wil ik de regisseur Ti West een groot compliment geven. Er is een constante dreiging dat er iets gaat gebeuren en hij weet dit zolang mogelijk geheim te houden. De uiteindelijke conclusie zal niet bij iedereen in de smaak vallen, maar het is een passend einde.

 

 

De film zal uiteindelijk niet iedereen aanspreken, vooral omdat er vrij weinig gebeurt. Maar net zoals Hitchcock het vroeger voor ogen had, het is wat je niet ziet dat een film beklemmend maakt. Het kraken van de trap, een rinkelende telefoon, de deurbel. Allemaal elementen om je echt de stuipen op het lijf te jagen. Verder is het fijn om een fris gezicht te zien in de vorm van Jocelin Donahue. Ze heeft de kwaliteiten die Jamie Lee Curtis had tijdens haar horroravonturen in Halloween en Terrortrain.

Voordat ik deze film had gezien, had ik van Ti West’s debuut bekeken, The Roost uit 2005. Die film kon mij niet bekoren en zette dan ook de lat laag voor deze productie. Daardoor ben ik des te gelukkiger dat meneer West in vier jaar tijd stukken beter is geworden in het creëren van een fijne suspensefilm. Tevens ben ik van mening dat hij binnen een jaar of tien een favoriet cultregisseur kan worden.    

**** uit 5