Wat is er lekkerder dan op een zonnige dag de metaaldetector te pakken en er op uit te gaan? Wellicht een lapdance van twee rondborstige dames, maar oké, je moet niet te kieskeurig worden.
Mijn vader en ik hadden gekozen voor een veld bij ons in de buurt, natuurlijk onbezaaid want we willen opgefokte boeren vermijden die je met kettingzagen te lijf gaan terwijl je schreeuwt om het behoud van je miezerig bestaan.
In het veldje dat we vonden, begonnen we met onze zoektocht naar het verloren goud, de rijkdommen, het Atlantis van Zuid Limburg. Al bij de eerst stukken veld begon de metaaldetector als een gek te piepen. Als twee blije kinderen van 30 en 64 pakten we het pionier schepje erbij en begonnen als een gek te graven. Is het een munt uit de Romeinse tijd? Een kogel uit de Tweede wereld oorlog? Het was niets. Na een kuil gegraven te hebben, piepte het rotding niet meer. Zelfs niet in de DREK die we zo zorgvuldig mogelijk aan de kant hadden gelegd.
Gefrustreerd gingen we verder, we zouden niet opgeven, er zou iets gevonden moeten worden.
Meteen erna begon het ding weer te piepen, beloftes van grote schatten stond op het scherm en al zwetend van onze laatste graafbeurt gingen we er weer met volle moed erin…Weer niets.
Maar het de detector bleef als een gek te keer gaan. Op het gehele veld gaf hij verschillende metalen aan. Ligt hier dan een vliegtuig begraven? Een tank? Misschien een UFO en hebben we een link naar een nieuwe beschaving?
We hoorden een naderend geluid. De detector werd nog luidruchtiger. Het was een trein. Het veld lag pal langs de spoorlijn en zelfs toen ik de metaaldetector omhoog hield maakte hij lawaai. Het was de storing van het spoornet dat al ons enthousiasme wegnam. Teleurgesteld besloten we om naar huis te gaan. Op de terugweg vonden we toch nog een kraan… Yeeej!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten