Uit de oude doos:
Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen
Nee natuurlijk niet
Hij stoot zich wel duizend keer
Zo vaak zelf dat zijn poot begint te zwellen
Dat de borrelende pus met behulp van pulserende knobbels radeloos een uitweg probeert te vinden
Nee, voor deze ezel is het einde zoek
Dit armzalig dier is rijp voor de slacht
Wat had je anders verwacht
Die poot is inmiddels naar de haaien
Kijk dan, ik zie al enkele maaien
Kruipend, krioelend, etend
Door het rottend vlees
Een doorgevreten pees
Ze gaan tot op het bot
Het domme dier gaat kapot
Dat is natuurlijk ook zijn eigen schuld
Want deze ezel had ook nooit geduld
Hij had moeten leren van de eerste keer
Echter deed hij het weer
en nog een keer, op en neer
Nu kwijnt hij langzaam weg
Vette pech
Geen opmerkingen:
Een reactie posten